Z perspektywy osób trzecich nimfomania wygląda jednoznacznie. Człowieka dotkniętego tym schorzeniem ładnymi słowami określa się jako kogoś, kto się nie szanuje. Ciężko ukryć popęd seksualny, toteż osoby z tej grupy nie schodzą z języków i bardzo często wytykane są palcami. Nie jest to jednak chwalebne zachowanie, szczególnie że mało kto zdaje sobie sprawę z ogromu problemu.
- Nimfomania jest chorobą, która dotyka zarówno kobiety, jak i mężczyzn,
- Przyczyny występowania hiperlibidemii dzielą się na organiczne oraz psychiczne,
- Głównym elementem w leczeniu hiperseksualności są terapie poznawczo-behawioralne oraz terapie grupowe,
- Lekarze mogą również podawać leki, jednak należy wówczas zachować wielką ostrożność.
Czym jest hiperseksualność?
Hiperseksualność, znana również jako hiperlibidemia, to zaburzenie psychiczne, które polega na niekontrolowanym i kompulsywnym dążeniu do aktywności seksualnej. Osoba cierpiąca na hiperseksualność może przejawiać obsesyjne myśli, fantazje, zachowania i uczucia związane z seksem, co prowadzi do dysfunkcji społecznej, zawodowej i emocjonalnej.
Chociaż hiperseksualność może dotknąć każdego, statystyki wskazują, że częściej występuje u mężczyzn. Podobnie jak inne uzależnienia, takie jak alkoholizm czy narkomania, hiperseksualność może wpływać na codzienne funkcjonowanie osoby cierpiącej na tę chorobę oraz jej relacje z innymi ludźmi.
Kobiety dotknięte hiperseksualnością bywają określane jako nimfomanki, natomiast mężczyzn jako satyry. Osoby cierpiące na to zaburzenie mają trudności
z powstrzymaniem się od snucia coraz to bardziej wybujałych fantazji seksualnych, które mają charakter czysto fizyczny i nie są związane z uczuciami względem partnera. Osoba hiperseksualna traktuje aktywność seksualną jako sposób radzenia sobie z silnymi emocjami, jakie ją targają, i tymczasowego ukojenia huśtawki nastrojów, które może doświadczać.
Celem tak intensywnych stosunków seksualnych dla osób hiperseksualnych nie jest budowanie bliskości czy więzi uczuciowej z partnerem, lecz przede wszystkim chwilowa ulga oraz zaspokojenie fizycznych potrzeb. Hiperseksualność może również prowadzić do impulsywnych i ryzykownych zachowań seksualnych, które z kolei mogą prowadzić do negatywnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak choroby przenoszone drogą płciową, czy też problemów w sferze emocjonalnej i społecznej.
Przyczyny występowania hiperlibidemii
Wśród lekarzy zdania wciąż są podzielone. Specjaliści nie do końca są w stanie określić, w którym momencie seksualnej obsesji zaczyna się choroba. Jednak mimo to, aktualnie możemy podzielić przyczyny występowania dolegliwości na:
- organiczne — czyli takie, które mają bezpośredni wpływ na gospodarkę hormonalną organizmu. Tutaj nadprodukcja androgenów prowadzi do zwiększenia popędu seksualnego. Takie zjawisko nazywa się hiperandrogenizacją. W tej grupie możemy wymienić na przykład osoby chore na autyzm, u których już od dzieciństwa można zauważyć spotęgowane zainteresowanie sferą seksualną. Również spory procent osób chorych na alzheimera może być podatnych na hiperseksualizm. Podyktowane jest to skłonnością do niestandardowych zachowań, w tym przypadku seksualnych.
- psychiczne — podyktowane zaburzeniami osobowości. Wówczas dużą rolę odgrywają wyolbrzymione w głowie lęki i fobie. Dla takich ludzi patologiczne zachowania pozwalają zapomnieć o problemach, z którymi się borykają. Do tego dochodzą kompleksy, a za nimi idzie niska samoocena. Tutaj chorzy próbują dowartościować się za pomocą stosunków z wieloma różnymi partnerami. Jest to jednak bardzo doraźny sposób, który ostatecznie tylko pogarsza sytuację.
Choroba afektywna dwubiegunowa łączy się z etapami manii. W tym czasie zwiększa się skłonność do ryzykownych zachowań i eksperymentów w łóżku bez zahamowań.
Leczenie seksoholizmu
Jak przy każdym typie uzależnienia, kluczowym elementem w walce z chorobą jest dobranie odpowiedniej ścieżki leczenia. Jest wiele możliwości terapii, jednak każdy przypadek należy traktować indywidualnie. W przypadku hiperlibidemii bardzo pomocne będą terapie poznawczo-behawioralne. Bardzo ważne jest, żeby sam chory uświadomił sobie jakie mechanizmy popychają go do zachowań niepożądanych. Kiedy już przyswoi taką wiedzę, poleca się wypróbowania terapii grupowych. Tam osoba dotknięta hiperseksualnością może dowiedzieć się, jak inni radzą sobie z takim samym problemem.
Kiedy terapie nie przynosi oczekiwanych efektów, ostatecznie podejmuje się próby leczenia farmaceutycznego. Jednakże w tym przypadku należy zachować wielką ostrożność, ponieważ leki, choć podane w dobrej wierze, ostatecznie mogą mieć zupełnie odwrotny skutek. Warto więc ówcześnie zasięgnąć rad kilku specjalistów.
